Sagrađena je između 1744 – 1757 u jednostavnijim oblicima provincijskog baroka. Zabati su barokne, no bez bogatog ukrašavanja. Ovaj „provincijski barok“ je često bivao korišćen u Temišvaru; polovinom XVIII veka grad još nije potpuno bio iznikao iz sopstvenog pepela. Veliki obim gradnje je iziskivao funkcionalnost, a izgled se uzimao u obzir jedino u slučaju važnih, reprezentativnih zgrada.

Čim kročimo u unutrašnje dvorište primećujemo pomalo heterogeni karakter zgrade – nju zapravo sačinjavaju više krila različitih visina, koja se grupišu okolo dva unutrašnja dvorišta i zatvaraju ih.

Kaže se da je ovo najstarija gradska bolnica u Habsburškom Carstvu. U Beču je već postojala čuvena Opšta Bolnica, ali sve do odlučne intervencije Josifa II, krajem XVIII veka, bečka bolnica je bila samo ogroman azil za ratne veterane i za sirotinju, i, po kako je monarh primetio, nije baš igrala ikakvu ulogu u „odagnavanju bolova“.

U Temišvaru se pak, između 1735 – 1766 grade tri poveće bolnice, grupisane na zapadnom delu tvrđave.

Upravo se na ulici Bredičjanu, blizu Gradske Bolnice, nalazi zgrada vojne bolnice. Ona je čak siromašnije ukrašena, ali je fizički mnogo veća. Njene se dimenzije objašnjavaju tako što je Temišvar dugo vremena igrao ulogu grada-garnizona. Ploča na zidu prema ulici Marašešt podseća da se 1843. ovde uradila prva anestezija sa etrom na sadašnjoj teritoriji Rumunije.